FINANCIEEL ONAFHANKELIJK

Slechts 42 procent van de vrouwen in Nederland is financieel onafhankelijk van haar echtgenoot las ik in de krant. Degene die het artikel geschreven had vond dat het percentage omhoog moest. Ik was het er volkomen mee eens. Mijn vrouw is al jaren financieel onafhankelijk van mij en zolang ik de beschikking heb over haar pinpas en creditcards heb ik daar geen enkele moeite mee. Integendeel. Soms vraagt ze me wel eens of ik niet iets wil doen om het huishoudbudget wat naar boven bij te stellen. Natuurlijk zou ik dat kunnen doen, maar ik zie er absoluut de noodzaak niet van in, zelfs niet als ze me dreigt met uitzetting uit de echtelijke woning. Liefje, zeg ik dan, wie moet dan de werkster aansturen, de flesjes wijn in huis halen en zorgen dat er leuke weekendjes geboekt worden. Natuurlijk ga ik het huis uit als jij dat graag wilt. En ook al zijn we in gemeenschap van goederen getrouwd, jij mag alle meubeltjes en ook de auto houden. Maar het is niet handig weet je. Want dan moet je me 12 jaar lang alimentatie betalen en dan houd je misschien niet genoeg geld over om in dit huis te blijven wonen, de leasemaatschappij van de auto te betalen en de oppas voor de kinderen. Uiteraard kun je dan altijd bij me aankloppen voor een financiële bijdrage, maar je bent er juist zo trots op dat je financieel onafhankelijk bent. Waarschijnlijk wordt je dan heel ongelukkig. En dat verdien je niet. Ik bewonder je omdat je zo stoer en onafhankelijk bent. Vaak kijkt ze me dan aan met van die van verliefdheid smeltende ogen en dan weet ik dat mijn positie als niet werkende huisman weer stevig verankerd is. Dit soort gesprekken wij als gelukkig getrouwd stel regelmatig. Je moet af en toe in ruil voor het onbeperkt gebruik van een creditkaart en pinpas wat tijd steken in een goed gesprek. Zeker nu mijn vrouw de laatste tijd een beetje begint te twijfelen aan het doel van haar harde werken. Ik troost haar dan ook meestal met het verhaal dat veel vrouwen van haar leeftijd dat hebben. Dat het maar een periode is dat ze zo moe is en dat het harde werken haar te veel is. Dat ze moet denken aan de plezierige dingen in het leven. De regelmatige weekend tripjes, de glaasjes wijn die ze van me krijgt als ze ’s avonds uitgeput in haar stoel valt en de lekkere maaltijden die ik dan laat bezorgen. Maar ik heb zo het gevoel dat mijn leven nergens toe leid zo, steunde ze op een gegeven moment. Ach kom, zei ik, laten we morgen lekker naar de sauna gaan. De sauna is voor mij een middel dat ik in de strijd gooi als mijn overige argumenten om de inkomsten van mijn vrouw op peil te houden niet meer werken. Ik heb morgen al een sauna afspraak, zei mijn vrouw, met een van mijn klanten. Vind je dat verstandig lieverd, probeerde ik, zakelijk en privé moet je wel gescheiden houden. Maar ik kreeg geen antwoord, ze ging naar bed. De volgende ochtend liet ze het glaasje vruchtensap dat ik voor haar geperst had staan; ze kreeg in de sauna wel een sapje, zei ze en stapte daarna bij haar klant in een veel te grote BMW. Met een glimmend rood hoofd, van de sauna denk ik, werd ze ’s avonds weer door de BMW thuis gebracht. Hoe was het, vroeg ik nog, maar ze leek het eerst niet te horen. Pas toen ik een flesje bubbels had opengetrokken en daar zelf al een snel glaasje van naar binnen had gewerkt vertelde ze me dat ze een heerlijke dag had gehad, dat het een erg luxe sauna was geweest, dat haar klant een makelaar was, dat die in de stad nog een heel leuk klein appartementje voor een man alleen te huur had en dat ze de volgende week weer een afspraak met hem had. Wat fijn voor je schat, ze ik, maar kun je dan je pasjes thuis laten. Het is zo onhandig voor mij zo zonder geld.